Bolesław I Chrobry (ur. 967, zm. 17 czerwca 1025) – pierwszy koronowany król Polski (od 1025 roku) z dynastii Piastów, w latach 1003-1004 także książę Czech jako Bolesław IV, książę Polski od 992 roku. Człowiek z 20 pln…
Był pierworodnym synem Mieszka I, księcia Polan i czeskiej księżniczki Dobrawy. Najprawdopodobniej kilka lat przed śmiercią ojca był już samodzielnym rządcą Małopolski. Reszta zgodnie z testamentem Mieszka (Dagome Iudex) miała przypaść dzieciom z drugiego małżeństwa Mieszka. Bolesław nie zamierzał jednak dzielić się ojcowizną. Wypędził z kraju macochę i przyrodnich braci i sam w 992 roku objął w panowanie całość mieszkowego państwa. Trzeba przyznać, że jak na zwyczaje epoki Bolesław obszedł się z rodzinką wyjątkowo łaskawie… w tamtych czasach bowiem częstym sposobem rozwiązywania rodzinnych konfliktów był sztylet, topór albo trucizna…
Bolesław doskonale orientował się w istocie polityki europejskiej. Aby umocnić swoją pozycję wśród władców chrześcijańskich poparł akcje misyjne Wojciecha, biskupa praskiego i Brunona z Kwerfurtu. Męczeńską śmierć tego pierwszego (997) i jego rychłą kanonizację wykorzystał sprytnie do celów politycznych. Wykupił z rąk pruskich ciało biskupa za równowartość jego wagi w złocie, po czym dla uczczenia męczennika zorganizował największą imprezę polskiego średniowiecza. W roku 1000 do Gniezna przybył najważniejszy człowiek epoki – cesarz Otton III. Imperator był pod takim wrażeniem potęgi polskiego księcia, że nie tylko uwieńczył jego głowę własnym diademem, nie tylko mianował go przyjacielem cesarstwa oraz bratem cesarskim (najwyższa godność w tamtych czasach), to jeszcze utworzył polską metropolię kościelną w Gnieźnie oraz biskupstwa w Krakowie, Wrocławiu i Kołobrzegu. To potwierdziło samodzielność naszego kościoła i było oznaką suwerenności Polski oraz źródłem niebywałego prestiżu dla młodego kraju. Czesi, z rąk których przyjmował chrześcijaństwo Mieszko, musieli na taki awans jeszcze czekać do 1344 roku!
Modlitwa przy grobie świętego była tylko pretekstem do wizyty cesarskiej. Otton był wizjonerem i dążył do stworzenia nowego uniwersalnego cesarstwa. Sclavinia (kraje słowiańskiego wschodu, podporządkowane Piastom) miała obok Romy (Italia), Germanii (Niemcy) i Galii (Francja) utworzyć nowe uniwersalne cesarstwo jednoczące chrześcijańską Europę. Państwo Bolesława miało być wschodnim bastionem nowego Rzymu! W ten sposób Bolesław stał się jednym filarów integracji Europejskiej 1000 lat przed Unią. Przypomina nam o tej wspaniałej idei słynna miniatura, która można zobaczyć poniżej.
Niestety idea nie doczekała się realizacji, Otton III zmarł nagle w wieku zaledwie 22 lat. Relacje Bolesława z jego następca Henrykiem II układały się już fatalnie i na prawie 2 dekady (1002-1018) pomiędzy Polską a Niemcami zapanowała wojna. Zakończona zresztą pokojem w Budziszynie i zajęciem przez Chrobrego Milska i Łużyc.
Korzystając z potencjału przygotowanego przez ojca oraz własnych niezaprzeczalnych talentów Bolesław prowadził agresywną politykę wobec wszystkich sąsiadów. Mieszał się w spory dynastyczne sąsiadów, a nawet sam przejmował ich trony. Na krótko podporządkował sobie Czechy i Słowację. W 1018 roku zdobył Kijów, osadzając na ruskim tronie swojego zięcia Świętopełka I, wtedy też przyłączył do państwa polskiego utracone w 981 roku Grody Czerwieńskie. Tuż przed końcem pracowitego żywota, wykorzystując dobrą koniunkturę polityczną (1025), koronował się na króla Polski.
Przez niektórych badaczy nazywany Wielkim. Jednak w historii miano to najczęściej przysługuje tym władcom, których dziedzictwo przetrwało ich samych. Trywializując – Bolesław wkurzył wszystkich sąsiadów, którzy tylko czekali na okazję do rewanżu. Rachunek za prowadzoną z rozmachem politykę ojca musiał zapłacić jego syn Mieszko II. A był to rachunek nadzwyczaj bolesny…
